Czy zwierzęta potrafią pomagać ludziom i wspierać ich w potrzebie? Odpowiedź na to pytanie jest oczywista. Postanowiliśmy przedstawić wzruszające historie człowieka i jego zwierzęcego przyjaciela w postaci cyklicznych felietonów prezentowanych na stronie internetowej szkoły. Chcemy w ten sposób zwrócić uwagę na służebną rolę zwierząt wobec ludzi, z której to roli zwierzęta wywiązują się wspaniale. Pokażemy, że niektóre zwierzęta są bardzo mądre, wierne i empatyczne. Za to należą im się troska, miłość i szacunek.
Wszystkich chętnych zapraszamy do włączenia się w realizację wspólnego uczniowskiego pomysłu.
Na początek praca Sylwii Noworolnik z klasy 3g. Polecam!
Dorota Nelle-Zborowska
„Mój przyjaciel Hachiko”
Zastanawialiście się kiedyś, jak wielka może być przyjaźń psa i jego właściciela?
Poznajcie Hachiko i jego wspaniałą historię…
Na wstępie jednak małe przedstawienie postaci. Hachiko to pies rasy Akita wywodzącej się z Japonii. Samo imię psa ma w sobie numer 8, który w Japonii uznawany jest za symbol szczęścia. A teraz do sedna, mały Hachi urodził się 10 listopada 1923 roku. Został przywieziony do Tokio przez swojego właściciela Hidesaburō Ueno, profesora na wydziale rolnictwa Uniwersytetu Tokijskiego. Kiedy dorósł codziennie odprowadzał swojego pana rano na stacje kolejową, gdy ten szedł do pracy, a wieczorem go stamtąd odbierał. Pewnego dnia profesor zmarł w miejscu pracy, lecz Hachiko nie rezygnował. Każdego dnia, o tej samej porze Akita przychodził na stację z nadzieją na powrót swojego pana. Gdy robiło się późno Hachi wracał do domu, by nazajutrz znów czekać. Pies swoją miłość okazywał przez 10 długich lat . 8 marca 1935 roku Akita zmarł. Mieszkańcy Tokio widząc jego wierność i oddanie postanowili wybudować pomnik upamiętniający tego wspaniałego psiaka. Historia Hachiko ukazuje nam, czym jest lojalność, ale także uczy, jak wielka jest przyjaźń.
Jeżeli chcecie poznać jego historię bliżej, zapraszam was do obejrzenia filmu pod tytułem „Mój przyjaciel Hachiko” i pamiętajcie…
„Nie ma na świecie przyjaźni, która trwa wiecznie. Jedynym wyjątkiem jest ta, którą obdarza nas pies.” – Konrad Lorenz
