1905-1908 – Studia botaniczne na Uniwersytecie w Wiedniu
Władysław Szafer rozpoczął swoje studia na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie zainteresował się botaniką i geografią roślin. Był to czas kształtowania jego pasji do badań nad florą oraz naukowego podejścia do ochrony przyrody. Wiedza zdobyta na Uniwersytecie Wiedeńskim miała później duży wpływ na jego podejście do systematyki roślin.
1908-1910 – Kontynuacja studiów przyrodniczych na Uniwersytecie Lwowskim
Po ukończeniu studiów w Wiedniu, Szafer kontynuował naukę na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie pogłębił swoje zainteresowania geobotaniką i geografią roślin. To wtedy powstały jego pierwsze prace naukowe, takie jak „O zadaniach i celach geografii roślin” oraz „Geobotaniczne stosunki Miodoborów galicyjskich”. W okresie tym zainicjował także swoje pierwsze badania nad ekologicznymi aspektami rozmieszczenia roślin.
1910 – Uzyskanie tytułu doktora filozofii na Uniwersytecie Lwowskim
W 1910 roku Szafer uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie Lwowskim, co formalnie otworzyło mu drogę do kariery naukowej. Doktorat ten stanowił podstawę jego dalszych badań nad florą Galicji oraz jej zależnościami ekologicznymi, które miały wielkie znaczenie dla przyszłych badań nad ochroną przyrody w Polsce.
1911-1912 – Studia z zakresu gleboznawstwa na Uniwersytecie w Monachium
Szafer kontynuował kształcenie, tym razem z zakresu gleboznawstwa, studiując na Uniwersytecie Monachijskim. W tym okresie powstała jego praca „Pamiątka pieniacka”. Jego prace naukowe z tego okresu koncentrowały się na zrozumieniu wpływu gleby na rozwój roślinności, co miało kluczowe znaczenie dla późniejszych badań nad ochroną ekosystemów.
1914-1917 – Służba podoficerska w armii austriackiej
W czasie I wojny światowej Szafer pełnił służbę wojskową w armii austriackiej, co przerwało jego pracę naukową. Po wojnie wrócił do badań naukowych, kontynuując swoje zainteresowania geobotaniką, florą Polski i Europy.
1917 – Powstanie pracy „Uwagi o florze stepowej okolic Buska” oraz pierwsza mapa geobotaniczna Polski
Szafer stworzył mapę geobotaniczną Polski, która była pierwszym tego typu opracowaniem w Polsce. Ponadto, jego praca na temat flory stepowej okolic Buska była jednym z pierwszych badań nad roślinnością tego typu w Polsce, a także stanowiła element szerszej analizy zmieniających się ekosystemów w wyniku działalności człowieka.
1918 – Tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego
W 1918 roku Szafer uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym samym roku rozpoczął prowadzenie wykładów z zakresu paleobotaniki, florystyki, socjologii roślin, geografii roślin oraz systematyki. Te przedmioty były fundamentem jego dalszej działalności naukowej, w której łączył badania teoretyczne z praktycznymi aspektami ochrony przyrody.
1919-1939 – Praca na Uniwersytecie Jagiellońskim i działalność na rzecz ochrony przyrody
W 1920 roku Szafer został prezesem Państwowej Rady Ochrony Przyrody, a jego aktywność naukowa skupiła się na rozwijaniu idei ochrony środowiska. Doprowadził do powstania pierwszych rezerwatów przyrody w Polsce, a także działał na rzecz ochrony unikalnych gatunków roślin i zwierząt. W tym okresie Szafer pełnił również funkcje doradcze w kwestii tworzenia polityki ochrony przyrody w Polsce, organizując m.in. pierwsze krajowe inicjatywy w zakresie ochrony lasów i fauny.
1920-1949 – Działalność międzynarodowa na rzecz ochrony przyrody
W latach 1920-1949 Szafer był bardzo aktywny w organizacjach międzynarodowych, takich jak Międzynarodowa Rada Ochrony Przyrody (od 1924 r.) oraz Międzynarodowe Biuro Ochrony Przyrody. Działalność ta umożliwiła mu nawiązanie kontaktów z naukowcami i działaczami ochrony przyrody na całym świecie, co pozwoliło na wdrażanie nowoczesnych metod ochrony przyrody w Polsce. Dzięki jego pracy, Polska stała się jednym z pierwszych krajów na świecie, które zaczęły tworzyć formalne struktury ochrony przyrody.
1921 – Powstanie mapy geobotanicznej Polski
Szafer stworzył jedną z pierwszych map geobotanicznych Polski, która była kluczowym narzędziem w badaniach nad geograficznym rozmieszczeniem roślinności w kraju. Mapa ta była podstawą do przyszłych działań ochrony przyrody, pozwalając lepiej zrozumieć, które obszary są szczególnie cenne pod względem przyrodniczym.
1924 – Członkostwo w Międzynarodowej Radzie Ochrony Przyrody
W 1924 roku Szafer został członkiem Międzynarodowej Rady Ochrony Przyrody w Brukseli. Jego prace na arenie międzynarodowej miały duży wpływ na rozwój globalnej ochrony przyrody, a także umożliwiły wdrożenie międzynarodowych standardów ochrony gatunków zagrożonych.
1930-1940 – Działalność w ochronie przyrody w Polsce
Szafer prowadził intensywną działalność na rzecz ochrony polskiej fauny i flory. Jako prezes Państwowej Rady Ochrony Przyrody, zainicjował m.in. reintrodukcję żubrów do Puszczy Białowieskiej. Był również orędownikiem tworzenia parków narodowych, które miały chronić najcenniejsze obszary przyrodnicze w Polsce.
1940-1945 – Organizacja tajnego uniwersytetu
W czasie II wojny światowej Szafer nie tylko prowadził działalność naukową, ale również zorganizował tajny uniwersytet, na którym wykładał botanikę i ekologię. Dzięki jego pracy, wielu młodych naukowców mogło kontynuować edukację w czasie niemieckiej okupacji.
1949 – Prace: „Drzewa i krzewy” oraz „Zarys ogólnej geografii roślin”
W 1949 roku Szafer opublikował fundamentalne prace naukowe, w których podjął tematykę systematyki roślin oraz ochrony lasów i drzew. „Drzewa i krzewy” stało się klasycznym podręcznikiem w zakresie botaniky, który ułatwiał zrozumienie roślinności lasów polskich.
1952-1960 – Kierowanie Katedrą Systematyki i Geografii Roślin
Szafer kierował Katedrą Systematyki i Geografii Roślin na Uniwersytecie Jagiellońskim, kształcąc pokolenia botanistów i ekologów. Był również kierownikiem Zakładu Paleobotaniki, który badał przeszłość roślinności, co miało duże znaczenie dla ochrony przyrody, ponieważ pozwalało na lepsze zrozumienie procesów zmian ekosystemów w przeszłości geologicznej.
1956 – Praca: „Ojcowski Park Narodowy”
Praca ta była jednym z ważniejszych osiągnięć w dziedzinie badań nad parkami narodowymi i ochroną przyrody w Polsce. Ojcowski Park Narodowy był jednym z pierwszych takich obszarów w Polsce, który zyskał uznanie dzięki badaniom Szafera.
1956 – Sprzeciw wobec rozbudowy Huty im. Lenina
Szafer wystąpił przeciwko rozbudowie Huty im. Lenina w Krakowie, uznając, że jej wpływ na środowisko naturalne, szczególnie w rejonie Krakowskiego, będzie nieakceptowalny. Był to przykład jego zaangażowania w ochronę środowiska w kontekście rozwoju przemysłu.
Zakończenie życia i dziedzictwo
Zmarł 26 lipca 1970 roku w Krakowie. Jego prace naukowe i działalność na rzecz ochrony przyrody miały ogromny wpływ na rozwój nauk przyrodniczych w Polsce, a jego zaangażowanie na rzecz ochrony środowiska stanowiło inspirację dla wielu pokoleń. Jego dziedzictwo żyje nie tylko w badaniach naukowych, ale także w instytucjach ochrony przyrody, które powstały dzięki jego pracy.
